یکی از مهم‌ترین چالش‌های شهرنشینی در بسیاری از کشورهای جهان به‌ویژه کشورهای در حال توسعه، پیدایش محله‌های شهری برون شهری است. این حاشیه نشینی به دلیل رشد سریع و بی برنامه شهرها در اکثر این کشورهاست. این موضوع در کشور ما نیز وجود دارد و اکنون با وجود کلان شهرهای کشور حتی در بسیاری از شهرهای متوسط مانند چابهار با این پدیده مواجه هستیم.
چابهار یکی از زیباترین شهرهای جنوب شرقی ایران در سیستان و بلوچستان در سواحل مکران و اقیانوس هند است. این شهر بندری به دلیل جاذبه‌های منحصربفرد موجود، آن را «بهشت» جنوب ایران می‌نامند. بندر آن قابلیت پهلوگیری کشتی‌های دریانوردی در دریا را دارد و بزرگترین منطقه آزاد ایران محسوب می‌شود. بندر چابهار به دلیل موقعیت استراتژیک خود که نزدیک ترین راه دسترسی به آب های شرقی شرق ایران (پاکستان، افغانستان و هندوستان …) است از اهمیت بالایی برخوردار است.
متأسفانه تنها بندر دریایی کشور بزرگترین حومه کشور است. بیش از 60 درصد از جمعیت 120000 نفری آن در حومه شهرها زندگی می کنند و در سکونتگاه های غیررسمی بدون برق، آب، سرویس های بهداشتی، مدارس و سایر امکانات زندگی می کنند. در آغاز سال‌های خشکسالی درآمد مردم سیستان و بلوچستان تقریباً کاهش یافت و همین امر باعث شد بسیاری از مردم این منطقه برای کسب درآمد به شهرها مهاجرت کنند. چابهار نیز اولین کشور حاشیه‌نشین بود. کشور. به گفته مسئولان، 60 درصد جمعیت بندر در 330 هکتار زمین خارج از شهر زندگی می کنند که شامل مناطق جنگلک، کمبرامورآباد، رامین، عثمان آباد، میرآباد و نوک آباد می شود. منطقه میرآباد، جایی که بیش از هزار خانواده در کلبه و آلونک بدون امکانات اولیه مانند آب آشامیدنی، برق، گاز و سرویس بهداشتی زندگی می کنند. خانواده هایی که نه تنها بی خانمان هستند، بلکه بدون شناسنامه هم هستند.