تقدیم به گانگسترهای شهر آمل!

نازک نارنجی پلاس: ابوالحسن خوشرو، نورمحمد طالبی، نورالله علیزاده، محمدرضا اسحاقی، نظام شکارچیان و… همه از مشاهیر موسیقی مازندران هستند که عمر خود را در مسیر اعتلای موسیقی منطقه گذاشته‌اند اما مازندران همان‌طور که موسیقی فولکلور بسیار غنی و پر تنوعی دارد، در عین حال یکی از استان‌هایی است که موسیقی پاپ به شدت در میان نوجوانانش رواج پیدا کرده و نفوذ موسیقی پاپ حتی آنها را از موسیقی اصیل منطقه خودشان رویگردان کرده است!

موسیقی خوب است؛ ‌ همیشه خوب بوده است. وقتی خوشحال یا غمگینی، وقتی عاشقی یا وقتی فارغی موسیقی رفیق نزدیک آدمیزاد می‌شود و هر کس بنا بر سلیقه شخصی خود، هرچیزی را که دوست دارد، می‌شنود. اینکه چه موسیقی عمیق و چه موسیقی عمیق نیسـت، موضوع این گزارش نیست اما سوال اینجاست که موسیقی مازندران چگونه از قطعه فولکلور «لاره» به «گنگستر شهر آمل» رسید؟ چگونه آیین‌های شادمانی مازندران با آن همه عمق و غنا به اجرای یک خواننده با کیبورد در عروسی مازندرانی‌ها تنزل پیدا کرد؟ و به قول کاربران چگونه یک آهنگ مرزهای جامعه‌شناسی و مردم‌شناسی را جابجا کرد؟

از موسیقی مازندران بدانیم

موسیقی فولکلور مازندران با توجه به پیشنیه‌ی تاریخی قوم ساکن در منطقه، وسعت جغرافیایی و طبیعت خاص و سبزش از گستردگی و تنوع زیادی برخوردار است. محدوده فرهنگ مازندران را می‌توان از غرب تا رامسر و از شرق تا کردکوی دانست و به دو نیمه‌ی شرقی و غربی تقسیم کرد که با حفظ ویژگی‌های مازنی خود به ترتیب متاثر از موسیقی گیلان و خراسان است. در مرکز از ساری تا نور موسیقی خالص مازندرانی را می‌شنویم.

بخش مهمی از موسیقی‌های منطقه مازندران را موسیقی آوازی تشکیل می‌دهد و سازهای رایج منطقه نیز لَـله‌وا، دسرکوتن، دایره، سرنا، کمانچه، غرنه و در شرق مازندران دوتار است. موسیقی آوازی به طور سنتی به‌ویژه در غرب و مرکز بدون ساز اجرا می‌شود؛ با این حال امکان همراهی  لَـله‌وا یا کمانچه نیز وجود دارد. آوازهای معروف مازندرانی نیز امیری، کتولی، طالبا، نجما و حقانی هستند. در غرب «ولگه‌سری» جای کتولی را می‌گیرد و در شرق هرایی اضافه می‌شود. موسیقی آوازی مازندران را می‌توان به سه دسته‌ی اصلی تغزلی، حماسی و آیینی تقسیم کرد که هر یک از این بخش‌ها با توجه به شرایط تاریخی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در هر دوره ویژگی خاصی دارد.

بمبی که موسیقی مازندران را تخریب می‌کند

موسیقی هر منطقه‌ای به نوعی منعکس کننده هویت محلی و قومی آن منطقه است که در عین سادگی کارکردهای اجتماعی فرهنگی و تربیتی مهمی در خود دارد. در واقع زمانی که سعی بر حمایت و حفظ موسیقی داریم، در عین حال از زبان خود، آیین‌های محلی، هویتمان و از فرهنگ شفاهی محل زندگی خود دفاع می‌کنیم.

رواج موسیقی‌های سطحی به نمایندگی از یک منطقه، مثل بمبی موسیقی اصیل منطقه را تخریب می‌کند و حتی‌ می‌تواند منجر به رواج قارچ‌گونه چنین آثاری میان نوجوانان شود.

اجازه ندهید «گنگستر شهر آمل» نماینده موسیقی مازندران شود

«گنگستر» شهر آمل که توسط یک خواننده جوان و البته نوظهور به صورت  غیر مجاز یا به اصطلاح زیرزمینی منتشر شده است، ‌ به تازگی در فضای مجازی ترند شده و حالا تبدیل به اجرای یک چالش جدید در فضای مجازی شده است.

سروییس گوگل ترند، نشان می‌دهد که خود مازندرانی‌ها به شدت از این قطعه پاپِ کم‌مایه استقبال کرده‌اند و به ترند شدن بیشترش کمک می‌کند. آهنگی که این روزها به نمایندگی از موسیقی مازندران دست به دست می‌شود، حال جوان عاشقی را توصیف می‌کند و خواننده خطاب به معشوقه‌اش می‌گوید: «اگه می یار نووشی خل وومه… من اراذل وومه گنگستر شهر آمل وومه!! عرق سگی خرمه مست الکل وومه… سیو مستی و بی‌تعادل وومه … دلی قاتل وومه زیبای من تویی دلخواه من!! مجازات شلاقی وومه تیسه یاغی وومه… پرونده دار اخلاقی وومه تی غم و غصه هم اتاقی وومه!! من جلبی بی‌ابلاغی وومه تیسه یاغی وومه…» و این تمام محتوای یک موسیقی است!

خواننده این آهنگ به گواه شبکه‌های اجتماعی، ‌ اجراکننده مراسم‌های عروسی است که حالا در هایلایت صفحه‌اش نوشته است، به دلیل استقبال همشهریانش تا عید نوروز وقت خالی برای اجرای برنامه ندارد.

اینکه چرا مازندرانی این آهنگ را دوست دارند، ‌ پرسشی بی پاسخ است اما آنچه مهم است، موسیقی مازندران بخش بزرگی از هویت فرهنگی آن را در بر می‌گیرد؛ لطفا به گانگسترها بیش از این اجازه ندهید که نماینده موسیقی مازندران باشند.

انتهای پیام