کدام جنگنده کارآمدتر است، میگ ۲۹ یا سوخو ۲۷ ؟

به گزارش نازک نارنجی، میکویان میگ ۲۹ که ناتو آن را با نام فالکروم می شناخت در دوران جنگ سرد به عنوان رقیبی برای F-16 نیروی هوایی آمریکا محسوب می شد اما در ابتدا آن گونه که انتظار می رفت عمل نکرد. برخلاف انتظارات اولیه از رقابت شانه به شانه با F-16، فریم هوایی این جنگنده بجای متریال کامپوزیتی از آلومینیوم ساخته شد و سیستم کنترل پرواز آن بجای تکنولوژی پیشرفته پرواز با سیم از سیستم هیدرولیکی سنتی استفاده می کرد. البته در نهایت مهندسان شوروی این نقایص را برطرف کردند تا میگ ۲۹ به یک جنگنده خطرناک برای رقبا بدل شود.

به لطف سنسورهای پیشرفته ای همچون رادار داپلر، سنسورهای ردیابی مادون قرمز و… خلبان های میگ ۲۹ می توانستند با اهدافی که در ارتفاع پایین تری بودند درگیر شوند. این جت شوروی از سیستم هدف یابی روی کلاه خلبان سود می برد و به همین خاطر نیازی به هدایت مستقیم جنگنده به سمت جت های دشمن نبود. به لطف نسبت خوب نیرو به وزن و چابکی بالا، میگ ۲۹ تقریباً در درگیری های یک به یک در دید با چشمان غیرمسلح غیر قابل شکست بود. همین توانایی ها باعث شد میگ ۲۹ توجه کشورهای دیگر را نیز به خود جلب کند. این جنگنده چندمنظوره از سلاح ۳۰ میلی متری GSh-301 سود برده و امکان حمل شش موشک هوا به هوا و بمب ها و راکت های مختلف را دارد و می تواند به سرعت ماخ ۲.۳ دست یابد.

حال نوبت به بررسی سوخو ۲۷ دو موتوره می رسد، جنگنده ای که ناتو آن را با نام فلنکر می شناسد. سوخو ۲۷ فقط و فقط با یک هدف یعنی بهتر بودن در مقایسه با F-15 ایگل آمریکا تولید شد. مسئول طراحی این پروژه میخائیل سیمونوف بوده و او از نتیجه نهایی راضی نبود و به همین خاطر فرایند تولید را متوقف نمود و شروع به طراحی جنگنده از نو کرد. گفته می شود سیمونوف جمله معروفی داشت به این مضمون که ما فقط لاستیک ها و صندلی خلبان را نگه می داریم. نتیجه این تغییرات تولید سوخو ۲۷ P بود که نسخه رهگیر از جنگنده موردبحث به شمار می رفت. همچنین سوخو ۲۷ S نیز می تواند به سلاح های هوا به زمین مجهز شود.

سوخو ۲۷ پیشرفته ترین جنگنده امروز نیست اما هم روسیه و هم اوکراین از آن استفاده می کنند. اوکراین تغییراتی در سوخو ۲۷ های خود اعمال کرده و آن ها را با نام سوخو ۲۷ M1 تولید نموده است. این جنگنده ها دارای سیستم های ناوبری بهتر و رادارهایی با برد بیشتر هستند. جنگنده سوخو ۲۷ به سلاح ۳۰ میلی متری مجهز بوده و می تواند موشک های هدایت شونده و هوا به هوا را حمل کند. امکان تجهیز آن به بمب های مرسوم و خوشه ای و همچنین راکت های هوا به زمین نیز وجود دارد. دو پیشرانه ساترن AL-31F این هواپیما توانایی تولید نیروی رانش حدود ۱۲۳ هزار نیوتونی را دارند که نتیجه آن دستیابی به حداکثر سرعت ماخ ۲.۳۵ و شعاع پروازی ۳۵۳۰ کیلومتری خواهد بود.

در این گزارش بیشتر درباره این دو جنگنده قدرتمند بخوانید.

۵۸۵۸