هوش مصنوعی جهان را برهوت نمی کند

این نویسنده در گفت وگو با نازک نارنجی در پاسخ به این که چرا ادبیات باید ادامه پیدا کند، اظهار کرد: نسل معاصر برای آیندگان نمی نویسند، این نگاه که ما برای آیندگان می نویسیم، یک دید غلط است. من در این زمانه زندگی می کنم، زندگی را می بینم و بر اساس آن می نویسم، برای کسانی می نویسم که آن ها را می شناسم نه برای کسانی که نمی شناسم. من نمی دانم در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد و آیندگان چه کسانی هستند. این زمانه است که مشخص می کند من وجود دارم یا ندارم، آینده مشخص می کند چه کتابی باشد یا نباشد. ما برای حال می نویسیم، برای کسانی که با آن ها زندگی می کنیم. زمانه یا اثر را نگه می دارد و یا اثر محو می شود. هرکسی بگوید برای آینده می نویسد مطمئن باشید، اثرش قبل از این که خودش نباشد، از بین می رود.
 
او همچنین درباره آینده بدون ادبیات، با اشاره به سخنی از یوسا، گفت: روزگاری تمام علوم از پزشکی گرفته تا فیزیک و شیمی در فلسفه بودند، بعدها همه این ها از فلسفه جدا شده، حالت استقلال پیدا کردند و فقط فلسفه ماند. اما چیزی که همه این ها را در یک جا جمع می کند، ادبیات است. همه این علوم، مرز مشترک دارند و آن ادبیات است. شما در ادبیات پزشکی می بینید، فیزیک می بینید، شیمی می بینید، باستان شناسی می بینید و… . همه این ها را در ادبیات می بینید.
 
 نویسنده «مردی که خواب می فروخت» و «چیدن باد» با تأکید بر این که آینده را بدون ادبیات نمی بیند، گفت: ممکن است اشکال ادبیات برحسب زندگی آینده ما فرق کند؛ اما ادبیات از بین نمی رود؛ زمانی شاعران با ما حرف می زدند، الان هیچ شاعری با ما حرف نمی زند. زمانی که بشر پا بر روی ماه گذاشت و تازه مردم دانستند ماه چیست و ماه از حالت قبلی اش خارج شد. یا امروزه بُعد مسافت از بین رفته است، دیگر راه دور وجود ندارد، زمان حافظ کسی تصور نمی کرد کسی در تهران باشد و نیم ساعت بعد در شیراز. مطمئناً در آینده چیزهایی به وجود خواهد آمد که امروز به ذهن ما نمی رسد.

  قاسم زاده افزود: اما موضوعاتی در زندگی بشر وجود دارد که موضوعات عام بشری است؛ مولوی، عطار، سنایی، سروانتس، شکسپیر، گوته و دیگران همه در زمان خود زندگی می کردند و با دیدگاه های خود حرف می زدند؛ اما هنوز چیزهایی برای ما دارند و مطمئناً نویسنده های ما نیز حرف هایی برای آیندگان دارند.
 

این داستان نویس خاطرنشان کرد: تاریخ اندیشه بشر این گونه نیست که در دوره ای محو شود و دیگر اثری از آن نباشد، امروز کسانی هستند که مجموعه آثار افلاطون را تهیه می کنند تا بدانند سقراط چه گفته است. سقراط ۲۵۰۰ سال قبل زندگی می کرده و زیست شان کاملاً متفاوت با انسان های امروزی بود، به گونه ای که اگر الان سقراط به زندگی ما بیاید، با دیدن چیزهایی دیوانه می شود. در آینده هم همین شکل است؛ زیرا بشر تحول پیدا می کند.

  قاسم زاده درباره تأثیری که مثلاً هوش مصنوعی می تواند بر ادبیات بگذارد، گفت: به نظرم هوش مصنوعی کمی دارد آدم ها را می ترساند. ولی بشر به این موضوعات غلبه می کند؛ زمانی قرن بیستم را به ما گفتند قرن سفر، بعد گفتند قرن اتم و سپس گفتند قرن کامپیوتر. تحولات به قدری زیاد بود که قرن اسم عوض می کرد. نه کامپیوتر ما را ترساند و نه اتم زیرا بشر همیشه برای معضلاتش راه چاره پیدا می کند. در آینده نمی دانم هوش مصنوعی به کجا خواهد رسید؛ ولی آیندگان که با هوش مصنوعی زندگی می کنند برای خود راه حل هایی می یابند.

  این نویسنده تأکید کرد: آثار فرهنگی جهان از بین نمی رود. هوش مصنوعی نیامده که جهان را به برهوت تبدیل کند. همه امکانات دست کیست؟ خب دست آدم ها. هوش مصنوعی که خارج از آدم ها نیست. آن ها برای چه کسی کار می کنند؟ برای انسان ها. در واقع انسان ها به وسیله این امکان ها به ایده های خود عمل می کنند.

 محمد قاسم زاده در پایان گفت: باز هم می گویم من جهان بدون ادبیات را تصور نمی کنم، جهان ادبیات خواهد داشت؛ زیرا سابقه ادبیات همیشه همراه با بشر است. شما گیلگمش را دارید تا به بورخس و کافکا برسید، مگر ما انسان های قرن بیست و یکم گیلگمش را رها کرده ایم؟ الان در قرن بیست ویکم باز هم گیلگمش را ترجمه می کنیم. مطمئناً در آینده دوره ما را قضاوت خواهند کرد. آینده بشر همیشه بهتر از گذشته خواهد بود.
 

انتهای پیام