خدای سید که هست! – نازک نارنجی

در آن صبح تابستانی دو شنبه در شهریورماه، جمعی از مردم تهران به جماران آمده بودند تا مصیبت تازه را به امام و مقتدای شان تسلیت بگویند. هوا هنوز گرم نشده بود که امام (ره) به جمع شان آمد و روی صندلی همیشگی خود نشست.

به گزارش نازک نارنجی، محمدجواد اخوان در سرمقاله روزنامه جوان با این عنوان نوشت:

در آن صبح تابستانی دو شنبه در شهریورماه، جمعی از مردم تهران به جماران آمده بودند تا مصیبت تازه را به امام و مقتدای شان تسلیت بگویند. هوا هنوز گرم نشده بود که امام (ره) به جمع شان آمد و روی صندلی همیشگی خود نشست. در چشمانش غم بزرگی هویدا بود، غمی که آن سال هر روز با غمی دگر تازه می شد. بعد از بسم الله با این جمله شروع کرد که «انالله و انا الیه راجعون» و هنوز در میانه جمله استرجاع بود که بغض جمعیت ترکید و امام نیز به سختی این جمله را به پایان برد. جمع داغداری که برای تسلای دل امام شان سراغش آمده بودند، اینک کوهی استوار می دیدند که در هشتمین دهه عمر خود با اقتدار از آن تابستان سخت عبور کرده بود؛ تابستانی که به بهای جان ده ها نفر از اصحاب امام و انقلاب اینک در واپسین ماه خود قرار داشت. 

امام، اما بی اعتنا به دسایس هرروزه منافقین، تکلیف همه را روشن کرد: «ملت ما این طور است. اگر بعدازاین هم – خدای نخواسته – اشخاصی شهید بشوند، ملت ما همین ملت است و نهضت ما همین نهضت؛ و آن عمده این است که کاری که برای خداست، نه برای افراد، نه برای اشخاص، نه برای شخصیت ها، این کار رکود نمی کند با رفتن افراد و با رفتن شخصیت ها. کشوری از رفتن شخصیت های خود تزلزل پیدا می کند که ملت او و افراد آن ملت دل به شخص بسته باشند، دل به اشخاص بسته باشند. اما کشوری که دل او به خدا پیوسته است و برای خدا قیام کرده است و از اول، “نه شرقی و نه غربی و جمهوری اسلامی” را ندا داده است و با بانگ “الله اکبر”، صغیر و کبیر و زن و مردش در صحنه حاضر شده اند و این نهضت را و این انقلاب را به پا کرده اند، همین ملت هستند؛ برای اینکه خدا هست.»

جمعیتی که در آن حسینیه کوچک در قلب جماران پای سخنان امام میخکوب شده بودند، این ها را شنیدند و تأکید امام را شنیدند که «رجایی و دیگران اگر نیستند، خدا هست.» این جملات همچون آبی بود بر دل های گداخته سربازان امام که از غم ترورهای مکرر سال ۱۳۶۰، خود را شکسته می دیدند. بار دیگر دم مسیحایی امام، آرامش روح خسته مؤمنین و بندزن چینی شکسته دل های آنان بود. کسی از دل امام خبر نداشت، او که در غم ازدست دادن مصطفایش، کسی اشکش را ندیده بود، در آن تابستان سخت چند بار در برابر جمعیت بغض کرده بود. اما ایمانش به نقطه لایزال و اتصالش به قله هستی، او را پشتوانه ملتی قرار داد که از آن گردنه سخت عبور کرد. 

امسال و امروز نیز گویی حال ما همان حال است. بعد از چند داغ پیاپی، اینک دشمن سید مقاومت را از ما گرفته است. به این هم اکتفا نمی کند و بسان آل امیه و آل مروان، به هلهله و پایکوبی مشغولند، تا به خیال خود داغ دل ما را تازه کنند. آنان که پدران شان «یدالله» را «مغلوله» می خواندند، چه می دانند که اتکای ما به چیست؟ چه می فهمند که نه تنها مغلوله نیست که «فوق ایدیهم» است. بگذار «إِنَّهُمْ لَفِی سَکرَتِهِمْ یعْمَهُون» بمانند و به گمان باطل خویش احساس پیروزی کنند. روزهای خدا را، اما پایانی نیست، باز هم روزی خواهد آمد که «تَرَی النّاس َ سُکاری وَ ما هُم بِسُکاری.» صبحی دیگر خواهد آمد که فرزندان نصرالله انتقامش را خواهند ستاند و خون قاتلانش را بر زمین خواهند ریخت، چراکه «سید مقاومت، یک شخص نبود، یک راه و یک مکتب بود، و این راه همچنان ادامه خواهد یافت. خون شهید سیدعباس موسوی بر زمین نماند، خون شهید سید حسن هم بر زمین نخواهد ماند.»

اینک گویا نصرالله دیگر در برابر دشمنانش نیست، اما هست و قوی تر هم هست، چون خدای «سید» هست و هموست که اراده اش بر عالم کون و مکان مسیطر است. همچنان که بعد از رفتن مطهری، بهشتی و رجایی هم بود و بعد از رفتن امام روح الله (ره) هم بود و بعد از رفتن حاج قاسم و سیدرضی، هنیه و سید نیز هست. خدای مقاومت هست، خدای انقلاب اسلامی هست، خدای اسلام هست و خواهد بود و آنان که دل در گرو او دارند، کوه مصائب را هرچه هم بزرگ باشد، بر دوش می کشند و آن را، چون پتکی بر سر دشمن خواهند کوفت. این ها را در این ۴۵ سال دشمن نفهمیده و نمی فهمد و نخواهد فهمید و البته همین نفهمیدنش هم به سود ماست، چراکه خدا با ماست و سرنوشت عالم در دست او است. «وَ لا یحْزُنْک قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّه لِلَّهِ جَمِیعاً هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیم.»

انتهای پیام

دکمه بازگشت به بالا