چرا این اندازه خوش بینیم که امریکا در حال فروپاشی است؟ / طراحی سیاست خارجی باید به دور از تمایلات اصول گرایان و اصلاح طلبان باشد

به گزارش نازک نارنجی روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: برای تحقق این رویکرد دستگاه دیپلماسی باید گام های اساسی و مهمی بردارد و سیاست گذاری دقیقی در میادین مینی که در این سه دهه بعد از جنگ تحمیلی ایجاد شده داشته باشد.

در اولین گام دستگاه دیپلماسی باید از تله شعارزدگی مزمن داخلی فاصله بگیرد و تمام هم خود را متوجه تحقق معیارهای بین المللی حاکم بر تعاملات جهانی نماید.

اولویت بندی در سیاست خارجی زمانی می تواند مد نظر قرار گیرد که ما بین اهم و مهم و خوب و بد حق انتخاب داشته باشیم. لذا نمی توانیم ادعا کنیم و بگوییم درصدد ممانعت از اجماع جهانی علیه خود هستیم که در واقع این خودفریبی محض است. باید بپذیریم که اجماع وجود دارد و عینی و قابل مشاهده است و تأثیرات و جای پای خود را در تمام ارکان و زمینه ها گذاشته و ثبت نموده است.

بنابراین تحقق سیاست دستگاه دیپلماسی مبنی بر همسایگی، فعال و فراگیر در این فضا و با شرایط فعلی امکان پذیر نیست و مدیریت تخاصم با آمریکا فاقد راهکار اجرایی است. علت این وضعیت هم گرفتار شدن در چنبره و تارهای عنکبوتی است که بسیاری از آنها ناشی از بی تدبیری در اکثر دولت ها اعم از اصولگرا و اصلاح طلب بوده است.

مضاف بر این گره خوردن سیاست خارجی به جریانات بلوکی اصولگرا و اصلاح طلب و پایداری بر خلاف اساسنامه وزارت امور خارجه و به تبع آن حاکمیت دادن نوبه ای به باندهای نیویورکی، اروپایی و خاورمیانه ای است که خود به خود در داخل خود وزارتخانه منجر به دو قطبی، تنش، رقابت و حتی تخریب می شود، نتیجه آن به ارث بردن دستگاه سیاسی است که فاقد انرژی مثبت، کارایی و کارآمدی و دگرگونی یا همان تحول است.

دولت چهاردهم اگر بخواهد در ایجاد رفاه و معیشت و تغییر مشهود در زندگی و اقتصاد تحولی ایجاد کند، کار را باید از بازنگری در ساختار، اساسنامه و رویکرد سیاست خارجی و بازکردن گره ها شروع کند.

در این رابطه غور و غوص در محورهای ذیل قابل امعان نظر است:

– بپذیریم که نمی توانیم تک بعدی و یکجانبه قوانین بین المللی، سازمان ها و نهادهای بین المللی را نادیده بگیریم، به اصطلاح دور بزنیم، وارد چالش شویم و در نهایت مبارز بطلبیم.

– کشورهای همسایه اعم از دوست و بی طرف و معارض نمی توانند و نمی خواهند تا زمانی ما به جامعه جهانی نپیوسته ایم با ایران رابطه خاص و تعاملی داشته باشند.

– موضوعات و بحران های منطقه ای که قدرت های جهانی و سازمان های بین المللی نسبت به آنها حساس و دخالت دارند، در صورت عدم حل و یا خروج بموقع ما از بحران، زمانی، فرسایشی و آسیب پذیر می شوند و سرنوشتی همانند لیبی و سومالی و سودان پیدا می کنند.

– کشورهای عربی چه در سطح اتحادیه عرب و چه شورای همکاری خلیج فارس و چه سازمان همکاری اسلامی در مورد سیاست ایران در حوزه عربی و منطقه ای انتقاد دارند و مخالف این رویکرد هستند. این سیاست باید آسیب شناسی شود. چین و روسیه را هم باید به این مجموعه اضافه نمود.

– تحریم ها و هزینه ای که تحمیل نموده بیش از هزینه جنگ و حتی چندبرابر آن است. این قدر به تحریم افتخار نکنیم و آن را دست آورد ندانیم. خروج از تحریم، ساز و کار خاص خود را دارد و نیاز به شجاعت و ازخودگذشتگی دارد.

-بزرگ ترین اشتباه دستگاه دیپلماسی رویکردی است که می خواهد سیاست منطقه ای را در اروپا و آمریکای لاتین هم پیاده و اجرا نماید.

– خروج از سیاست متوازن نظام و انقلاب اسلامی مبتنی بر نه غربی و نه شرقی و جانمایی اعتماد و اتکا و نزدیک شدن غیرمتعارف به غرب و شرق و حاکم شدن سیاست افراط و تفریط امروز امنیت ما در مرزهای غربی، شرقی، شمالی و جنوبی به خطر انداخته است.

نگاه واقع بینانه می گوید چین و روسیه و بریکس و شانگهای جزئی از نظم و حاکمیت نظام بین المللی سیاسی و اقتصادی هستند و بدانیم حتی خود حکومت آمریکا عضوی از این نظام درهم تنیده است که کارتل ها و تراست ها و بانک جهانی و صندوق بین الملل پول و شهرک های نظامی و تسلیحاتی بر آن حاکم هستند. چرا این اندازه خوش بینانه معتقدیم و فکر می کنیم نظام آمریکا درحال فروپاشی است و یک قطب و بلوک جدید درحال شکل گیری است.

اگر آمریکا صرف نظر از دولت های حاکم در کاخ سفید درحال فروپاشی است در اوکراین و دریای چین چه می گذرد.تاریخ شهادت می دهد امپراطوری ها از جمله پارسی در جنگ قادسیه دچار فروپاشی شده اند.

21302