«تویوکو»، پاتوق بچه های فراری؛ روایتی از محله های بی قانون در پایتختِ قانون مدار آسیا
«سوزوکا» و «نیپا»، ۲ دختر نوجوان ژاپنی در حالی که سر تا پا پوشاک مشکی به تن دارند که به عنوان یونیفرم غیررسمی «بچه های تویوکو» شناخته می شود، قبول کرده اند عضوی از این «باند جوانان فراری» در شهر توکیو، پایتخت ژاپن باشند.
نیپا در ژانویه امسال (۲۰۲۴) به خط قرمز منطقه «کابوکیچو» در توکیو رسید و به سرعت توسط این باند کودکان و نوجوانان فراری دستگیر شد و سوزوکا هم در ماه آوریل، وارد گروه شد.
به گزارش نازک نارنجی، این دو نوجوان نیز مانند بسیاری از دختران تنها و فراری از خانه، به عنوان اعضای این گروه که در توکیو به «قبیله تویوکو» (محله تو- یوکو) معروف است، روزگار نه چندان عادی را می گذرانند. این چند صد نوجوان که اغلب روابط مستحکم خانوادگی ندارند و گاهی هم به حدود ۲۰ سالگی می رسند برای گذراندن زندگی ناچار می شوند به کارهای غیرقانونی مانند دست فروشی مواد مخدر، بزهکاری و روابط غیراخلاقی روی بیاورند.
آنها در خیابان ها یا آپارتمان های دوستانشان می خوابند و وقتی هوا خیلی بد است با هم جمع می شوند تا یک هتل ارزان را برای شب کرایه کرده و به اشتراک بگذارند.
هرچند بسیاری از این نوجوانان بارها برای فرار از سوء استفاده و کارهای خلاف با هم متحد شده اند اما از آنجا که با حمایت بسیار اندکی به عنوان افراد آسیب پذیر در جامعه توکیو مواجه هستند، بازهم به ناچار به سمت مواد مخدر و روابط غیراخلاقی کشیده می شوند.
به گفته پلیس و مددکاران اجتماعی، افراد جوان و نوجوان به ویژه در مراکز شهری شلوغ مانند منطقه «شینجوکو کابوکیچو» در توکیو به طور فزاینده ای درگیر جرم و جنایت و موقعیت های آسیب پذیر می شوند.
جنونِ اوردوزِ عمدی در بین کودکان در کابوکیچو
پول باقی مانده اغلب صرف سیگار، الکل و خرید داروهای بدون نسخه می شود که در مقادیر زیاد مصرف می کنند تا عمداً «اُوردوز» (مصرف افراطیِ مواد مخدر که گاه منجر به مرگ می شود) کنند.
جنونِ اوردوزِ عمدی برای اولین بار در سال ۲۰۲۲ در این منطقه ظاهر شد. مقامات به رسانه های محلی گفتند که در حمله ضربتی پلیس به پاتوق های بچه های تویوکو در دسامبر سال گذشته (۲۰۲۳)، ۲۹ کودک دستگیر شدند که تعدادی از آنها انواع مختلفی از داروهای بدون نسخه را در اختیار داشتند.
شماری از مرگ و میرها در سراسر ژاپن در میان جوانانی رخ داده است که اغلب از الگوی رفتاری بچه های تویوکو که معمولا در رسانه های اجتماعی به اشتراک گذاشته می شود، پیروی می کنند.
دخترانِ تویوکو می گویند: جوانان اینجا در کابوکیچو هم مرده اند.
هیچ قانونی در این خیابان های خشن وجود ندارد
«هید موری جن»، یکی از اعضای موسس شورای پدران و مادران برای محافظت از جوانان (Seiboren) می گوید: گروه جوانان بی خانمان برای اولین بار حدود پنج سال پیش شروع به تجمع در یک میدان محل عبور عابران پیاده کردند که اطراف آن را فروشگاه های شبانه روزی، اتاق های کارائوکه، رستوران ها، هتل های ارزان قیمت و یک پردیس سینمایی احاطه کرده بود.
او معتقد است قوانین ژاپن دیگر واقعاً در میدانی که این جوانان در آنجا تجمع می کنند و حتی خیابان های مجاور آن، اعمال نمی شود.
وی افزود: آنها با وجود اینکه زیر سن قانونی هستند، مشروبات الکلی مصرف می کنند، سیگار می کشند و حتی با هدف اوردوز شدن، دارو می خرند.
موری جن هشدار می دهد که با تجمع جوانان بیشتر و جلب توجه رسانه ها، این منطقه بدنام شد. و همین امر به نوبه خود، این محله را به میعادگاهی برای بچه های فراری و بی خانمان از سراسر کشور تبدیل کرد.
او می گوید پلیس تاکنون چندین مداخله بی سابقه انجام داده است و در سال ۲۰۲۱ میلادی پس از آنکه یک مرد بی خانمان به دست ۶ نفر شکنجه و کشته شد، رهبر غیررسمی این گروه که او را «هائورو» صدا می زدند، دستگیر شد.
چندی بعد هائورو نیز قبل از اینکه دادگاهی شود، خودکشی کرد.
موری جن می گوید: این بچه ها از والدینی که با آنها بدرفتاری کرده اند یا هیچ علاقه ای به آنها نداشتند، فرار می کنند. برخی هم یتیم بودند که از شهر خود فرار کردند و اکنون اینجا خانه آنهاست؛ مکانی که هیچ قانونی ندارد و ۲۴ ساعت شبانه روز فعال است.
هیچ کس اهمیت نمی دهد و هیچ کس مسئولیتی برعهده نمی گیرد
به گزارش خبرگزاری آلمانی دویچه وله، شورای «سیبورن» (Seiboren یا شورای پدران و مادران برای محافظت از جوانان)، کافه ای دارد که جوانان می توانند برای خوردن یک وعده غذای گرم یا کمی گرم شدن در روزهای سرد زمستان به آنجا بیایند.
در برخی روزها، بیش از ۱۰۰ کودک و نوجوان فراری در آنجا توقف می کنند. مشاوران نیز در این مجموعه حمایتی در دسترس هستند با این حال جوانان برای اعتماد کردن به آنها تحت فشار قرار نمی گیرند.
موری جن معتقد است قوانین مربوط به بی خانمان ها و مسئولیت والدین در قبال کودکان در ژاپن ضعیف است و به همین دلیل است که متوقف کردن این مشکلات بسیار دشوارتر شده است.
او می گوید: دولت ملی، دولت مرکزی توکیو و پلیس همه می دانند که مشکلی وجود دارد. آنها این معضل را همینجا، در خیابان های ما ببینند اما هیچ کاری انجام نمی دهند.
وی تاکید می کند: هیچ کس اهمیت نمی دهد و هیچ کس مسئولیت کمک به این جوانان را برعهده نمی گیرد. بعضی اوقات برخی نهادها و مراکز حمایتی، آنها را تحت مراقبت قرار می دهند اما این نوجوانان فقط چند روز در این مراکز می مانند و پس از آن دوباره به حال خود رها می شوند و طبیعی است که بازهم به این خیابان های ناامن باز می گردند. در واقع هیچ حمایت طولانی مدتی از این بچه ها وجود ندارد.
موری جن مشکلات کابوکیچو را که در حال ظهور و سرایت کردن به سایر خیابان های مناطق تفریحی شبانه در سراسر این کشور از جمله «سوسوکینو» در «ساپورو» و «مینامی» در «اوساکا» است، ناشی از تغییرات شگرفی می داند که در جامعه ژاپن در دهه گذشته رخ داده است.
او می گوید این مشکل ۱۰ سال پیش وجود نداشت.
او در توضیح این شرایط می گوید: در گذشته، ژاپن جامعه ای متشکل از روستاها و جوامع کوچک تر بود که خانواده ها و همسایگان از یکدیگر مراقبت و به یکدیگر کمک می کردند. اما این روابط و حمایت ها به تدریج از بین رفته است. این روزها افراد بیشتری با مشکلات مالی روبرو هستند، تعداد زیادی از مادران مجرد در تلاش هستند تا زندگی خود را تامین کنند و فرزندان جوان آنها، غرق در تلفن های همراه و دنیای آنلاین هستند. این شرایط به نوبه خود منجر به کاهش حمایت خانواده از فرزندان می شود.
خطر در خیابان
«یونی»، جوان ۲۲ ساله و خانواده اش پس از فاجعه هسته ایِ مارس ۲۰۱۱ که در پی زلزله ۹ ریشتری و به دنبال آن، وقوع سونامی و از کار افتادن ماشین آلات نیروگاه هسته ای شماره ۱ فوکوشیما و نشت موادرادیواکتیو در منطقه رخ داد، مجبور به ترک استان فوکوشیما شدند.
به دنبال این جابه جایی، خانواده با مشکلات مالی مواجه شدند و مجبور بودند سال ها از جایی به جای دیگر نقل مکان کنند. یونی (نام مستعاری که او برای خودش انتخاب کرده به معنای خارپشت دریایی است) ۱۸ ماه پیش و پس از دیدن ویدیوهای بچه های تویوکو در شبکه اجتماعی «تیک تاک» وارد کابوکیچو شد.
او می گوید: اینجا در ابتدا همه دوستانه و گشاده رو برخورد می کردند و به راحتی می شد افرادی را برای صحبت با آنها پیدا کرد. من برای اولین بار به اینجا آمدم زیرا فکر می کردم ممکن است بتوانم به بچه ها در رفع مشکلات کمک کنم اما در نهایت با آنها ماندم.
یونی اذعان کرد که این محله می تواند خطرناک باشد. او گفت کودکان ضعیف تر را می توان به راحتی متقاعد کرد که وارد اعمال غیراخلاقی شوند و آنها از رفتار دیگران در گروه کپی می کنند. او حتی جوانی را می شناخت که با پریدن از ساختمان مجاور خودکشی کرده بود.
از سوزوکا (همان دختری که ماه آوریل به گروه ملحق شده بود) هم وقتی در مورد امیدهایش برای آینده پرسیدیم، گفت: من رویایی ندارم.
با این حال نیپا در پاسخ به این سوال گفت که می خواهد شغلی داشته باشد که در آن مورد احترام قرار بگیرد.
روند نگران کننده زندگی جوانان آسیب پذیر در مناطق شهری ژاپن
ژاپن در حالی چهارمین اقتصاد بزرگ در جهان محسوب می شود که در سال های اخیر، شاهد روندی نگران کننده در قشر کم سن و سال به ویژه در جوامع شهری بوده است.
این سناریو، بازتاب دوره پس از جنگ است که در آن یتیمان و جوانان آواره در خیابان ها در جست وجوی معیشت و سرپناه پرسه می زدند و چالشی تاریخی را برجسته می کند که به اندازه کافی به آن پرداخته نشده است.
پس از جنگ جهانی دوم، ژاپن با چالش های بی شماری در روند بازسازی مواجه شد از جمله این مشکلات تعداد زیاد کودکانی بودند که یتیم شده یا از خانواده هایشان جدا ماندند. این کودکان که اغلب از آنها به عنوان «یتیمان جنگ» یاد می شود، یک منظره رایج در شهرهای سرتاسر ژاپن بودند که برای یافتن غذا، سرپناه و هر وسیله ای برای زنده ماندن تلاش می کردند.
گسست اجتماعی ناشی از جنگ، بخش قابل توجهی از جمعیت جوان ژاپن را در آن دوران در معرض استثمار و بزهکاری قرار داد.
به گزارش یوسی ای نیوز، این وضعیت به سرعت به زمان حال هم منتقل شد و در حالی که شرایط کنونی ممکن است نسبت به آن دوران بهبود یافته باشد اما موضوع اساسی که آسیب پذیری جوانان است، همچنان در اغلب شهرهای ژاپن یک معضل جدی و نگران کننده است.
اقدامات اخیر اداره پلیس منطقه کلان شهر توکیو برای آگاه سازی جوانان در زمینه جرایم و استثمار احتمالی در محله تویوکو در شینجوکو کابوکیچو، نمایانگر الگوی مدرنِ همان مشکل دیرینه است.
یکی از عملیات های پلیس توکیو که منجر به راهنمایی ۳۱ جوان شد، شکاف اجتماعی را در حفاظت از رفاه کودکان حتی در مناطق شهری آشکار می کند.
این معضل به ویژه در کشوری که به دلیل قدرت اقتصادی و پیشرفت فناوری خود شهرت دارد، بسیار بیشتر قابل تامل است.
مشارکت تعداد قابل توجهی از کودکان و نوجوانان از جمله دانش آموزان دبیرستانی و راهنمایی در این عملیات های ارشاد پلیس توکیو به نیاز مبرم و گسترده تر به شبکه های ایمنی اجتماعی و ساختارهای حمایتی برای جوانان اشاره دارد.
این یک زنگ خطر جدی است که در کشوری به پیشرفتگی ژاپن، کودکان و نوجوانان هنوز در موقعیت هایی قرار می گیرند که در معرض خطر استثمار یا مشارکت در جرم و جنایت هستند. این واقعیت که بسیاری از این افراد کم سن و سال از خارج از توکیو آمده اند، نشان دهنده یک چالش سراسری است که به راه حل های جامع و فراتر از مداخله صرف پلیس نیاز دارد.
کارشناسان و مقامات محلی می گویند رسیدگی به این وضعیت مستلزم تلاش بیشتر از جانب همه بخش های جامعه از جمله سازمان های مذهبی است که دارای سنت و تجربه طولانی در ارائه مراقبت و حمایت از جمعیت های آسیب پذیر هستند.
در جامعه مدرن ژاپن، سازمان های مذهبی و مراکز دینی می توانند در گسترش ارتباط خود با این جوانان آسیب پذیر، ارائه حفاظت، راهنمایی و جایگزین هایی برای زندگی خیابانی، نقش اساسی داشته باشند.
این ایده که نهادهای مذهبی برای رسیدگی به مسائل اجتماعی گام برمی دارند، موضوع جدیدی نیست. در بسیاری از نقاط جهان کلیساها، معابد، مساجد و دیگر مراکز مذهبی، بهشتی برای حاشیه نشینان و محرومان هستند که نه تنها راهنمایی معنوی بلکه حمایت های ملموسی مانند تامین غذا، سرپناه و آموزش را به افراد نیازمند و بی خانمان ارائه می دهند.
جدال های پنهانی: بحران غافلگیرکننده سلامت روان در میان جوانان ژاپنی
مدتی است نشریات و رسانه های داخلی ژاپن از تشدید مشکلات سلامت روان در گروه های سنی نوجوانان و جوانان این کشور مطالب و گزارش های نگران کننده منتشر می کنند.
در آخرین به روزرسانی گزارش سازمان Humanium آمده است: جوانان ژاپنی به دلیل فشار تحصیلی، هنجارهای اجتماعی، قلدری و عدم استقلال، مشکلات روانی متعددی را تجربه می کنند.
علاوه بر این، ژاپن همچنین با افزایش نرخ خودکشی در میان افراد زیر ۲۰ سال با روند نگران کننده ای مواجه است. متأسفانه، ننگ پیرامون سلامت روان در جامعه ژاپن و بی میلی فرهنگی برای کمک گرفتن از فرد یا افراد متخصص و درمانگر به نوبه خود به این مشکل دامن می زند.
در ژاپن عموما کودکان از جانب والدین تشویق می شوند تا در مدرسه برتر باشند اما فشار ناشی از این نگرش و تلاش افراطی برای «بهتر از بقیه بودن»، بر سلامت عاطفی کودکان و نوجوانان تأثیر نامطلوب می گذارد. در این کشور آسیاییِ پیشرفته به رغم داشتن نرخ فقر کمتر از متوسط و یکی از قوی ترین اقتصادهای جهان، کودکان ژاپنی از اعتماد به نفس پایین رنج می برند و کارشناسان آموزش این مشکل را به قلدری و رقابت شدید برای ورود به دانشگاه نسبت می دهند.
بسیاری از کودکان در این کشور استقلال ندارند زیرا والدینِ آنها به دلیل فشار تحصیلی برای عملکرد خوب در مدرسه، آنها را از بازی و سایر فعالیت های تفریحی و نشاط بخش منع می کنند.
کارشناسان تاکید می کنند ژاپن نیز مانند بسیاری از کشورهای توسعه یافته دیگر و جوامع پردرآمد، کناره گیری اجتماعی را در میان جوانان خود تجربه کرده است.
اصطلاح «هیکی کوموری» (hikikomori) برای توصیف افرادی استفاده می شود که دنیای مجازی را بر زندگی واقعی اولویت می دهند و برای مدت طولانی در خانه های خود محبوس می مانند.
این جوانان کسانی هستند که به طور کامل از جامعه خود بریده اند و در تنهایی و انزوای اتاق خود به یک فعالیت سرگرم کننده مثل بازی های ویدئویی مشغولند.
روانشناسان بر این باورند که کناره گیری اجتماعی جوانان اغلب با دلبستگی ناایمن مرتبط است که نشان می دهد این جوانان ممکن است در سال های اولیه زندگی خود احساس امنیت نکرده باشند. در حالی که حمایت والدین برای دلبستگی ایمن ضروری است اما محافظت بیش از حد نیز به قول معروف «از آن سوی بام افتادن» است و می تواند استقلال کودکان را محدود کند.
کارشناسان همچنین یادآور می شوند این مشکل با همه گیری کرونا تشدید شده است.
بر اساس داده های وزارت بهداشت، کار و رفاه ژاپن در سال ۲۰۱۵، در این کشور نیز مشابه کره جنوبی، تعداد خودکشی افراد زیر ۲۰ سال در حال افزایش است. در ژاپن نوجوانان اغلب به عنوان گروه سنیِ منفعل و بی پاسخ به هنجارهای اجتماعی سنگینی که با آن روبرو هستند، تلقی می شوند. کودکان همچنین از سنین پایین با حجم زیادی از تکالیف درسی مواجه هستند، زیرا این یکی از عناصر اصلی آموزش آنها است.
چالش جوانان آسیب پذیر در مناطق شهری ژاپن صرفاً یک موضوع مرتبط با اجرای قانون نیست بلکه یک موضوع اجتماعی پیچیده است که بر جنبه های نابرابری اقتصادی، فروپاشی خانواده ها و ارزش های اجتماعی اشاره دارد.
بنابر ارزیابی «موسسه ملی تحقیقات جمعیت و تامین اجتماعی» این کشور، عواملی چون کاهش تعداد پدران جوانتر و گرایش کمتر جوانان ژاپنی به ازدواج و تشکیل خانواده، منعکس کننده هنجارهای اجتماعی در حال تغییر و فشارهای اقتصادی است که اثر آبشاری بر جمعیت نوجوان دارد.
برنامه های آموزشی، طرح های اطلاع رسانی جامعه و خدمات حمایتی متناسب با نیازهای نوجوانان می توانند تفاوت قابل توجهی در جلوگیری از بهره کشی یا مشارکت آنها در فعالیت های مجرمانه ایجاد کنند.
علاوه بر این، نیاز مبرمی به یک تغییر اجتماعی وجود دارد که به علل ریشه ای آسیب پذیری کودکان و نجوانان ژاپنی مانند ناامنی اقتصادی، انزوای اجتماعی و فقدان فرصت های آموزشی و تفریحی مقرون به صرفه و در دسترس بپردازد.
انتهای پیام